سيزده بدر يكی از بهترين روزهای نوروز می باشد. مردم پس از انجام ۱۲روز برگزاری جشنهای سال نو، روز سيزدهم را در دل طبيعت می گذرانند. اين روز يك نمايش ملی است. مردم گروهی معتقدند كه برای دور‌كردن نحسی اين روز بايد از خانه خود خارج شوند و سيزده بدر كنند تا نحسی روز در طبيعت به در شود.
در اين روز سبزه‌های سبز شده را كه چند روز اول سال نو مهمان سفره هفت سين بوده به آب روان می سپارند. خوراكيهای باقيمانده نوروز، به مصرف می رسد، بساط بازيهای دسته‌جمعی پهن است. روز سيزدهم، كمتر كسی در منزل می ماند. در ساعت اول روز خيابانها شلوغ و پر‌رفت و آمد است. پاركها مناظر طبيعی اطراف شهر پذيرای ميليونها زن و مردم و جوان و پير و كودك است.
خانواده‌ها با صفا و صميميت در كنار هم می نشينند و گل می گويند و گل می شنوند. مردمی كه در طول سال، در هياهوی شهر، پی نام و نان هستند، در اين روز تغييری در رفتارشان روی مي‌‌دهد، همه مهربان و شادمان هستند. گويی بهترين روز سال همين روز است. هر‌چند گروهی آن را نحس می شمارند، اما در اين روز همه چيز و همه كس رنگ شادی دارد. پس آيا روز سيزده‌بدر نحس است يا مبارك؟ گروهي چنين بيان مي‌دارند كه: روز سيزده هر‌ماه در جدول سی روز ايران باستان، مربوط است به فرشته تير يا تيشتر كه ستاره باران است و ارتباط با آب و باران دارد، و بسيار روز خجسته و مباركی است. در مورد فرشته تير و جشن تيرگان كه در سيزدهم «تيرروز» در تيرماه، برگزار می گردد، در جای خود سخن به ميان آمده است. پس روز سيزده در اعتقادات مردم ايران باستان به هيچ وضح نحس نبوده است. در جدول مربوط به سعد و نحس روزها نيز روز سيزدهم مبارك آمده است. مردم باستان در مورد اين روز معتقد بودند كه جمشيد شاه روز سيزده نوروز را در صحرای سبز و خرم، خيمه و خرگاه برپا می كرد و بار عام می داد. چندين سال متوالی اين كار را انجام داد كه در نتيجه اين مراسم در ايران زمين به صورت سنت و مراسم درآمد.
